رشد شتابزده جمعیت و به تبع آن رشد فزاینده صنابع باعث دخل و تصرف در منابع طبیعی و علی الخصوص منطق تحت حفاظت محیط زیست که دارای تنوع زیستی گیاهی و جانوری بالایی می باشد شده است. از آنجایی که مناطق تحت حفاظت دارای اهمیت بسیار بالایی از نظر حفاظتی، توریسم، علمی-آموزشی و ... هستند ضروریست که از تخریب این مناطق و کاهش وسعت آنها که منجر به کاهش تنوع زیستی می گردد جلوگیری شود. تخریب زیستگاه و تکه تکه شدن آن منجر به کاهش زیستگاه حیات وحش و از بین رفتن حیات گیاهی و جانوری شده و تنوع زیستی را پایین می آورد. افزایش تقاضا برای منابع بعلت رشد جمعیت و افزایش مصرف کنندگان، زیستگاه های بزرگ را تکه تکه می کند. یکی از حداقل جنبه های این آشفتگی کاهش تنوع زیستی است. مدیریت یکی از جنبه های مهم رسیدن به این هدف می باشد. یکی از این مفاهیم استفاده شده در مدیریت حیات وحش و امر حفاظت، بحث ارتباط(linkage) لندسکیپ هاست. این ارتباط به منظور بررسی گونه ها، جوامع و یا فرآیندهای اکولوژیکی مورد استفاده قرار میگیرد(Bennett, 1999).
در طول بیست سال گذشته، حفاظت از ارتباطات سیمای سرزمین به عنوان یک استراتژی کلیدی برای حفاظت از تنوع زیستی، حفظ اکوسیستم های زنده و جمعیت حیات وحش و تسهیل سازگاری برای گونه های حیات وحش در مواجهه با تغییرات آب و هوایی به رسمیت شناخته شد. "اتصال" را می توان به "اتصالات ساختاری" و "اتصال عملکردی" تقسیم کرد. اتصال ساختاری به ارتباط فیزیکی بین عناصر سیمای سرزمین اشاره دارد در حالیکه ارتباطات عملکردی نشان می دهد که به چه میزان سیمای سرزمین برای حرکت حیات وحش و فرایندها نیاز است یا مانع آن می شوند. تفاوت میان این دو مفهوم مهم است زیرا اتصالات ساختاری بیانگر اتصالات عملکردی نیستند و بلعکس. بطور کلی وقتی از اتصال صحبت می کنیم از تعریف عملکردی آن بحث می کنیم. کردیدورهای زیستگاهی به منزله خطوط خطی و باریک نیستند بلکه باید آنها را از منظر ارگانیسم ها و فرآیند مورد هدف برای حفاظت مورد توجه قرار داد. برای درک بهتر کریدورها آنها را به سه نوع تقسیم کرده اند: 1) کریدورهای مهاجرتی که برای مهاجرت در فصول مختلف استفاده می شوند 2) کریدورهای پراکندگی که برای حفظ ارتباط یک منبع با منبع دیگر ضروری هستند و به حفظ تنوع ژنتیکی در گونه های حیوانی و حفظ جمعیت های پراکنده شده کمک می کنند. 3) کریدورهای رفت و آمدی که برای حمایت از برآوردن نیازهای روزانه حیوان از قبیل تغذیه، استراحت و پرورش استفاده می شود و بنابراین برای تسهیل حرکات موضعی حیات وحش در سراسر سیمای سرزمین و زنده ماندن و تولید روزانه مهم هستند(Meiklejohn et al., 2009).